ŞEVKET BULUT

 

 

 

Tarihçi Yalçın Özalp’in yaptığı araştırmalardan anlaşıldığına göre, bir şehre madalya verilmesi, ender rastlanan olaylardandır. Maraş şehri haricinde sadece Malta adasına ve 1942 yılında İngliz Kralı tarafından madalya verildiğini öğreniyoruz.

            yalçın Özalp’ın belittiği gibi. Kahramanlık gösteren şehirlere madalya verme geleneği olsaydı. Osmanlı topraklarının tümü madalya ile donatılırdı... salında islamiyette kahramanlık göstermenin müfakatı gazilik, can vermenin karşılığı da şehitliktir... ‘’ gazilik’’ ve ‘’Şehitlik’’ ten daha büyük rütbe olamaz. Şehre rütbe veya nişan vermek de, biraz gelenek dışıdır... Ancak, Kahramanmaraş şehrinin özel madalya ile tahlif edilmesinin kendine has bir özelliği olsa gerektir....Bizce bu madalya, bir semboldür. Tüm kahramanlar adına, onların aziz hatıralarını yaşatmak amacıyla verilmiştir...Eğer bütün kahramanlara ayrı ayrı madalya verilecek olsaydı, o günkü idarecilerin başına çok büyük rakkam çıkacaktı...Öyle ise ne yapmalıydı, bütün şehit ve gazilerin hatırasını yaşatmak amcıyla ve şehir adına bir madalya verilmeliydi...Bu pratik düşünce tarzı ki, ortaya yeni bir gelenek koymuş oldu....

Kahramanmaraş halkının milli mücadeledeki göstermiş olduğu kahramanlık ve fedakarene gayret niçin önemlidir ?  Her işde, her davranışta ilk adım daima önem taşır... Milli mücadelenin ilk çıngısıda Maraş’ta parlamıştır... Düşmana boyun eğemek, düşmana karşı direnmek fikri, ilk defa bu mübarek şehirde tahakkuk etmiştir... Kendi malından, kendi canından fedakarlık yaparak düzenli bir devletin askerlerine karşı koymak, kafa tutmak basit bir davraanış değildir...

            kahramanmaraş’ın coğrafi konumuda çok büyük önem taşır.... burası bir üst durumundadır... Kahramanmaraş’ı elinde tutan güçlü bir kuvvet, taa Suriye, emen, Filistin gibi önem taşıyan Arap topraklarını elinde tutar.... Batılı devletler, ortadoğunun ne kadar önem taşıdığını taa o günlerden biliyorlardı... Zengin petrol kaynakları muhakkak ki dikkatlerini çekmişti...Lavrensin göstermiş olduğu beşinci kol çalışmaları, araplarla aramızı açmak için ekilen nifak tohumları vasfı vardı...Ortadoğunun lideriydi....

            Türk islam ülkeleri Osmanlı İmparatorluğuna manevi bir bağ ile bağlıydı... Bu otoriter gücün ortadan kaldırılması gerekirdi....Bunun için Maraş ve çevresinin Türklerden koparılması gerekirdi. onların tahayyül ettiği sınır toroslar-Amanoslardı... Maraş-İslahiye-antep topraklarını Suriyenin bir devamı sayıyorlardı....Yahut hesaplarına böyle geliyordu... Lozan’da Güney ve Güneydoğu sınırlarının çizilmesi esnasında, böyle bir kolaylıkla karşılaşakcaklarını hiçde ummuyorlardı... O günkü idarecilerin gizli arap korkusu, batılıların ekmeğine yağ sürdü... Lübnan, Şam, Halep, Kerkük gibi özbe öz Türk topraklarını bizden kopardılar... öyle acı bir tesadüf ki, petrol yatakları sınırlarımızın dışında kalıyordu... ‘’ Ne Şam’ın şekeri, Ne Arabın Yüzü’’ Atasözünün bir batılı misyon tarafından uydurulmadığını kim ispat edebilir.?

 

Bugün bile, islam ülkeleri ile biraz dirsek temasına girsek, batılılar hemen vahim kuşkuya kapılır... Araplarla aramızı açmak için elinden gelenleri geri koşmazlar... Çünkü Türkiye’nin Ortadoğuda halen lider pozisyonu taşıdığını biliyorlar... eğer islam ülkeleri, ticari alışverişini bizimle yapsınlar, iki yıla kalmaz. kalkınırız... araplar, bizden su alsalar dahi, önemli bir gelir kaynağı kazanmış oluruz.